Er zijn momenten geweest dat ik er wel was, maar niet echt. Mijn lichaam was er, maar ikzelf voelde ver weg. Pas later leerde ik dat dit dissociatie heet. Voor mij was het ooit een manier om te overleven.
Als kind kon ik niet altijd weglopen uit situaties die te groot of te pijnlijk waren. Dus deed ik het innerlijk: ik sloot mijn gevoelens af, stapte als het ware even uit mijn lijf. En dat werkte. Het zorgde ervoor dat ik verder kon.
Wat ooit hielp, werkt nu tegen
Lange tijd bleef mijn lichaam datzelfde trucje gebruiken. Alsof het automatisch de nooduitgang koos. Terwijl er nu geen gevaar meer was. Ik merkte dat ik vaak niet echt aanwezig was, alsof er een stukje van mij steeds ontbrak en mijn hoofd vol met watten zat.
De weg terug naar voelen
Weer contact maken met mijn lijf was niet altijd makkelijk. Het bracht emoties mee die ik jarenlang had weggestopt: verdriet, boosheid, angst. Soms voelde dat rauw en overweldigend. Maar er kwamen ook momenten van warmte, ontspanning en levendigheid. Alsof er iets in mij weer begon te stromen.
Wat aanraking voor me betekende
Massagetherapie hielp me om dit proces stap voor stap aan te gaan. De veilige en aandachtige aanraking gaf mijn lijf het signaal dat ik mocht ontspannen. Zo kon ik telkens een klein stukje gevoel toelaten, zonder dat het te veel werd. Ik ontdekte dat ik erbij kon blijven, ook als er spanning of emotie omhoogkwam.
Meer aanwezig zijn
Langzaam leerde ik dat mijn lichaam niet mijn vijand is, maar een gids. Door dichterbij te komen in plaats van weg te gaan, voel ik me levendiger. Ik leef voller, echter; met alles wat ik ben.
En ik geloof dat dit voor jou ook mogelijk is. Niet in grote sprongen, maar in kleine stapjes.
Met elke keer dat je aanwezig blijft, voel je weer een beetje meer: ik ben er. Helemaal.