Soms lijkt een jeugd van buitenaf heel gewoon. Er was eten op tafel, vakanties, verjaardagen. Er was geen openlijk geweld, geen schreeuwende ruzies, geen direct gevaar. En toch… toch kan er iets zijn blijven wringen. Een gevoel van leegte, spanning, of niet écht verbonden zijn met jezelf of met anderen.
Dit soort vroeg kinderlijk trauma is vaak onzichtbaar, niet omdat het er niet was, maar omdat het zich verstopte achter wat ‘normaal’ leek.
Veel ouders dragen zelf onbewerkte pijn uit hun eigen geschiedenis. Ze deden hun best om het beter te doen, maar zonder bewustwording kan oude pijn onbewust doorsijpelen in de relatie met hun kinderen.
Soms uit zich dat in subtiele vormen: een ouder die fysiek aanwezig is, maar emotioneel afwezig. Een ouder die zich verschuilt achter werk, perfectionisme of een ogenschijnlijk onschuldige gewoonte, zoals dagelijks drinken 'om te ontspannen'. Er lijkt geen drama, maar er is te vaak ook geen diepe afstemming.
Voor een kind is afgestemde aandacht geen luxe, maar een basisbehoefte. Het gaat om gezien worden in wat je voelt, niet alleen in wat je doet. Wanneer dat structureel ontbreekt, leert een kind al vroeg om zichzelf aan te passen. Om niet 'te veel' te zijn. Om gevoelens in te slikken. Om de sfeer aan te voelen en daarop te reageren, in plaats van simpelweg te zijn.
Dat is hoe je als kind leert overleven in een omgeving die niet per se onveilig lijkt, maar wel onvoorspelbaar of emotioneel ontoegankelijk is.
Later in het leven kan dit zich uiten in een diep gevoel van eenzaamheid, moeite met nabijheid, overmatige verantwoordelijkheid, of een subtiel gevoel van ‘anders’ zijn. Niet zelden gaat dit gepaard met burn-outklachten, angst, of een latente innerlijke onrust die moeilijk te plaatsen is.
Want hoe leg je uit dat je je zo voelt, als er 'niks ergs' gebeurd is?
Herstellen van dit soort vroeg trauma vraagt zachtheid en nieuwsgierigheid. Het is niet de bedoeling om schuld te leggen bij ouders, maar om te erkennen wat er feitelijk ontbrak. Dat geeft ruimte om te rouwen om wat je niet kreeg, en te leren wat het betekent om écht afgestemd te zijn; op jezelf, deze keer.
Bewustwording is de eerste stap. Want wat ooit onzichtbaar was, mag nu eindelijk gezien worden.